evden işe işten eve

renksiz, tatsız, coşkusuz bir hayat yaşamaya neden olan döngü.

erkek arkadaşımın gerçekleştirdiği aktivite. ulan arada bir bana uğra ya. işten eve bana benden ise eve gitse ne kadar minnoş olurdu oysa. böyle böyle ayrılık çanları bizim için hızla çalıyordu,olsundu.

evle iş aynı yerdeyse daha vahimdir. kötüyüm gençler

bu aralar evden okula okuldan eve mekik doluyorum

Ev ve iş arasında geçen bir hayat yaşıyorken mutlu olamıyorum. Zamanımın bir kısmını sevdiklerimle, sevdiğim şeylerle, sevdiğim yerde geçirmek istiyorum.

Evden çalıştığın zamanlarda evden eve olan hadise :( En iğrenç tarafı da 8den sonra hemen uyku saatinin gelmesi :'(

Çünkü çağımız ve ülkemizdeki şartlar başka bir şans tanımıyor. Yaşıtlarımız gelecek kaygısı olmadan hayatlarına beş yıldız devam ederken biz önümüzdeki ay aç kalacak mıyız diye düşünüyoruz. Çünkü kuru ekmek yiyiyorlarsa aç değillerdir diyebiliyor sevgili yöneticilerimiz. Verdiğimiz emeklerin bize hiçbirşey kazandırmadığı bir zamandayız. Ama buna da şükür diyoruz. Buna da şükür. Neden durumumuz daha iyi değil diye hesap soracağımız yerde daha kötü durumda değiliz diye şükür ettiriyorlar. Çünkü kuru ekmek yiyiyorsak aç değilizdir. Buna da şükür tabi buna da şükür.

Gelecek hafta yapmaya başlayacağım eylem 😏

bu hayat değil, yaşamak değil bu bildiğin sistemin kölesi olmak...

Sevdiğim işi yapıyorum. Evimi seviyorum. Evde yapabildiğim her şeyi seviyorum. O kadar uzun ve mutsuz bir evlilikten çıktım ki isten çıkıp huzurlu bir eve gitmek benim için çok değerli. Bu rutini seviyorum. Hiçbir şikayetim yok. Rutin rahmettir.

(#4230372) entiriye yorum olarak yazacaktım ama uzun olacak. Son cümleye kesinlikle katılıyorum. Sıradan, günlük yaşantı da bir nimettir. Ot gibi yaşayıp köle gibi çalışın aza kanaat edin değil demek istediğim. Yeni şeyler elbette renk katar. Ama biz çoğu zaman "hayatımda hiçbir hareketlilik yok günlerim çok sıkıcı" derken sıradan hayatın da bir şükür sebebi olduğunu unutuyoruz. Dikkat çekmeye çalıştığım nokta bu, rutinin verdiği emniyet hissi. İnsan bunu ancak düzeni bozulunca anlıyor. Kendimize iyi gelecek şeyler yapsak dahi bu bile insanı yoruyor. İnsan en nihayetinde her şey bitsin evime döneyim diyor. Tatil bile bir yerden sonra çekilmez oluyor. Karantinada hiç çalışmadan evde geçirdiğimiz günler hayatımızın en boğucu zamanlarıydı muhtemelen. Herkes en nihayetinde işinde gücünde devamlı bir meşguliyet ister. Bu dinlendirici rutini arzular çünkü işlerini halledip kafa rahatlığıyle eve dönebilmek büyük huzurdur. Belki ben biraz ev kedisi olduğum için bu durumu fazla seviyorumdur çünkü işten çıkınca koşa koşa evime giden biriyim ben. Evime gittiğim o anı çok seviyorum. Sıradanlığın kesinlikle kendine has farkedilmez bir huzuru var. Daha bugün okuduğum kitapta bununla ilgili bir cümleye rastladım ve yine hak verdim. "Yıllar sonra mutlulukla ilişkilendirdiğim çoğu gün, aslında yaşadığım sırada farkında bile olmadığım, fazlasıyla sıradan anlardan oluşuyordu" -Kum Tefrikaları İyi yada kötü her gelişmenin bir telaşı vardır. Telaşsızca evden işe gittiğiniz günleriniz için de şükredin.

aga home ofis çalışmanın anasını sikeyim evle iş arasındaki rutinden bile mahrum kaldık.. ilk yarasayı yiyeni bulursam sülalesini laciverde boyayacağım.. (bkz: çinli kahpe nerede)

Şu düzeni öyle çok istiyorum ki bir türlü olmuyor